نیکل (Ni)، فلزی سفید نقره ای که در سال ۱۷۵۱ کشف شد و عنصر آلیاژ معروفی است که موجب استحکام، چقرمگی و مقاومت به خوردگی آلیاژ می شود.
این عنصر به طور گسترده در فولاد های زنگ نزن و آلیاژ های پایه نیکل، ( که سوپر آلیاژ ها نیز نامیده می شوند) استفاده می شود.
آلیاژ های نیکل درکاربرد های دما بالا، نظیر قطعات موتور جت، راکت ها و تاسیسات نیروگاه های هسته ای، در لوازم جابجایی غذا و فراوری مواد شیمیایی، در سکه ها و کاربرد های دریایی استفاده می شود.
نیکل چون مغناطیسی است، آلیاژ های آن در کاربرد های الکترو مغناطیسی نظیر سولنوییدها بکار می روند.
موارد استفاده از نیکل
استفاده عمده نیکل به عنوان یک فلز در آبکاری قطعات، برای نما و اصلاح مقاومت به خوردگی و ساییدگی آنها می باشد.
آلیاژ نیکل استحکام و مقاومت بالا به خوردگی در دماهای بالا دارند. عناصر آلیاژ ی در نیکل عبارتند از کروم، کبالت و مولیبدن.
رفتار آلیاژ های نیکل
رفتار آلیاژ های نیکل در ماشینکاری، شکل دهی، ریخته گری و جوشکاری را می توان با دیگر عناصر آلیاژی گوناگون بهبود بخشید.
انواعی از آلیاژ های نیکل، دارای دامنه وسیعی از استحکام ها در دماهای مختلف تولید شده اند. مونل یک آلیاژ نیکل – مس است.
اینکونل یک آلیاژ نیکل – کروم با استحکام کششی می باشد. آلیاژ های نیکل – مولیبدن – کروم ( هستلوی ) مقاومت به خوردگی خوب و استحکام بالایی در دماهای بالا دارد.
نیکروم
نیکروم آلیاژی از نیکل، کروم و آهن مقاومت الکتریکی می باشد که دارای مقاومت اکسیداسیون بالایی است و برای المان های گرمایشی برقی استفاده می شود.
دیدگاهتان را بنویسید