خواص پلیمر به ساختار تک تک ملکول های پلیمر، ساختار پلیمر، شکل و اندازه ملکول و چگونگی قرار گرفتن آنها در ساختمان یک پلیمر بستگی دارد.
ملکول های پلیمر با اندازه بسیار بزرگ شان شناخته می شوند، که همین ویژگی آنها را از دیگر ترکیبات شیمیایی آلی متمایز می کند.
پلیمرها ملکول های زنجیره ای بزرگ هستند، ( که گاهی ماکرو ملکول ها یا ملکول های غول پیکر نیز نامیده می شوند) که پلیمریزاسیون، یعنی از پیوستن سر به سر و پیوند عرضی منومرهای مختلف تشکیل می شوند.
منومر جزء سازنده اصلی پلیمر هاست. واژه مر از لغت یونانی مروس، که به معنی بخش است، مشتق شده و نماینده کوچکترین واحد تکرای در آن است، مانند واژه سلول واحد، که کوچکترین واحد ساختارهای بلوری فلزات است.
اصطلاح ساختار پلیمر
اصطلاح پلیمر به معنی مرهای (یا واحدهای) زیاد است که معمولا صدها یا هزاران بار در یک ساختار زنجیره ای تکرار می شوند.
بیشتر منومترها موادی آلی اند که در آنها کربن با تمام های دیگر مانند هیدروژن، اکسیژن، نیتروژن، فلوئور کلر، سیلیکون و گوگرد با پیوندهای کووالانت ( با اشتراک الکترون) به هم وصل شده اند.
یک ملکول اتلین نمونه ای ساده از منومری است که دارای اتم های کربن و هیدروژن است.
پلیمریزاسیون
منومرها می توانند در واحد های تکراری به صورت پلیمر به هم بپیوندند، تا با یک واکنش شیمیایی موسوم به واکنش پلیمریزاسیون ملکول های بزرگتر را به وجود آورند.
فرآیندهای پلیمریزاسیون پیچیده اند و در اینجا تنها به اختصار بیان خواهند شد. هر چند این فرایند ها بسیار گوناگونند ولی، دو فرایند پلیمریزاسیون اساسی ترند: چگالی و افزایشی
در پلیمریزاسیون ملکول های بزرگتر را به وجود می آیند. یک ویژگی این واکنش این است که محصولات جنبی این واکنش مانند آب تبخیر می شود ( این نام از همین جاست زیرا پلیمر متراکم تر می شود).
این فرایند پلیمریزاسیون رشد مرحله ای یا پلیمریزاسیون واکنش گام به گام نیز نامیده می شود، پیوند، بدون واکنش محصولات جنبی انجام می گیرد.
دیدگاهتان را بنویسید