تاریخ عملیات فورج به حداقل ۴۰۰۰ سال قبل از میلاد و شاید پیشتر از آن تا ۸۰۰۰ سال قبل از میلاد بر می گردد. فورج ابتدا برای ساخت جواهرات، سکه ها و ابزارهای گوناگون با کوبیدن فلز با ابزارهای سنگی به کار می رفت. سپس به تدریج توسعه پیداکرد و از اهمیت بیشتری برخوردار شد. پس از سالیان متمادی این فرایند شکل صنعتی به خود گرفت. برخلاف عملیات نوردکاری که با آن ها صفحات ورق ها، تسمه ها یا مقاطع گوناگون سازه ای پیوسته تولید می شود، در عملیات فورجینگ قطعات تکی تولید می شوند. در این فرایند جریان فلز و ساختار دانه را می توان کنترل نمود، بنابراین قطعات فورجی استحکام و چقرمگی خوبی دارند و با اطمینان می توان آن ها را برای کاربردهایی که به شدت در معرض تنش اند به کار برد. فورجینگ ممکن است در دمای اتاق(فورج سرد) و یا در دماهای بالا(فورجینگ گرم) انجام گیرد. فورجینگ سرد به سبب استحکام زیاد ماده، نیروی بیشتری لازم دارد و جنس قطعه کار می بایستی در دمای اتاق انعطاف پذیری کافی داشته باشد. قطعات فورج سرد از صافی سطح و دقت ابعادی خوبی برخوردارند. فورج گرم نیاز به نیروی کمتری دارد اما دقت ابعادی و صافی سطحی که ایجاد می کند مناسب نمی باشد. قطعات فورجی اغلب نیاز به عملیات تکمیلی اضافی مانند عملیات حرارتی برای اصلاح خواص و ماشینکاری برای دستیابی به ابعاد دقیق نهایی دارند. این عملیات را می توان با فورجینگ دقیق به حداقل رساند و از این طریق هزینه تولید محصول نهایی را کمتر نمود.