در پلیسه گیری پلیسه ها ناوک های نازک معمولا مثلثی شکل هستند، که در امتداد لبه های یک قطعه کار، از قیچی بری مواد ورقی و از لبه چینی قطعات فورج و ریختگی پدید می آیند.
پلیسه ها ممکن است مانع از مونتاژ قطعات شوند و می توانند موجب گیر کردن قطعات، نامیزانی و اتصال کوتاه در قطعات الکتریکی شوند. به علاوه، پلیسه ها ممکن است عمر خستگی قطعات را پایین بیاورند.
از آنجا که پلیسه ها معمولا تیزند، بنابراین می توانند خطر ایمنی برای پرسنل داشته باشند.
از سوی دیگر، پلیسه های روی قطعات نازک مته کاری یا قلاویز شده ( مانند قطعات ظریف ساعت ها ) می توانند ضخامت اضافی ایجاد کنند و به این وسیله، گشتاور پیچشی نگهداری پیچ ها را بیشتر کند.
هنوز استانداردی کاملا مرسوم برای تعریف پلیسه وجود ندارد. پلیسه ها را می توان با وسایل ساده مثلا با انگشت، خلال دندان، یا پیپ پاک کن تشخیص داد.
بازرسی چشمی پلیسه ها ممکن است با ذره بین و میروسکوپ انجام گیرد. پلیسه گیری معمولی، با دست انجام میشود و ممکن است حدود ۱۰ درصد از هزینه تولیدی قطعه را به خود اختصاص دهد.
نیاز به پلیسه گیری را می توان با ایجاد پخی در لبه های تیز قطعات و با کنترل شاخص های فرآیندی کاهش داد.
اثر بخشی هزینه عملیات پلیسه گیری به عواملی نظیر حجم پلیسه گیری مورد نیاز، پیچیدگی قطعه و موقعیت پلیسه، تعداد قطعه، جای کار موجود و ملاحظات زیست محیطی بستگی دارد.
چندین فرایند پلیسه گیری وجود دارد :
- پلیسه گیری دستی، با سوهان و شاب
- تسمه، سنباده
- ماشین کاری فراصوتی
- پرداخت کاری لرزشی
- ساچمه زنی یا ساب پاچی
- انرژی حرارتی مانند لیزرها یا پلاسما
دیدگاهتان را بنویسید