جستجو کردن

ابزار های پوشش دار به خصوص آلیاژ ها و مواد مهندسی شده جدید به طور پیوسته و به ویژه از سال های دهه ۱۹۶۰ به این طرف، در حال توسعه اند.

 این مواد استحکام و چقرمگی بالا دارند ولی اغلب ساینده اند و با مواد ابزار واکنش شیمیایی می دهند. مشکل ماشینکاری کارآمد این مواد به تولید ابزار های پوشش دار منجر می شود.

ابزار های پوشش دار

ابزار های پوشش دار را می توان به خاطر خواص بی نظیر، مانند اصطکاک کمتر مقاومت به ترک و ساییدگی بیشتر، در سرعت های برشکاری بالا، که هم هزینه و هم زمان عملیات ماشینکاری را پایین می آورد، به کار برد.

زمان برشکاری از سال ۱۹۰۰ تاکنون با ضریبی بیش از ۱۰۰ درصد کاهش پیدا کرده است. ابزار های پوشش دار می تواند طول عمر هایی ۱۰ برابر بیشتر از طول عمر ابزار های بدون پوشش داشته.

ابزار های پوشش دار

مواد ابزار های پوشش دار :

مواد ابزار های پوشش دار متداول عبارتند از : تیتانیوم نیتراید، تیتانیوم کاریبد، تیتانیوم کربونیتراید و اکسید آلومینیم .

این پوشش ها اغلب با ضخامت حدود ۲ الی ۱۵ میلی متر و با روش هایی به شرح زیر، روی ابزارهای برشکاری و الماسه ها، پوشش داده می شوند.

کارایی پوشش ها، به نوبه خود با افزایش سختی، چقرمگی و ضریب هدایت حرارتی زیر لایه، ( که ممکن است با فولاد تندبر باشد)، افزایش می یابد.

سنگ زنی دقیق ابزار های پوشش دار

سنگ زنی دقیق لبه های برنده، به منظور حفظ استحکام پوشش از اهمیت برخوردار است. چنانچه این کار انجام نشود، پوشش در لبه ها و گوشه های تیز، ممکن است خرد شده و پوسته دهد.

تیتانیم نیتراد :

پوشش های تیتانیم نیتراد ضریب اصطکاک کم، سختی زیاد، مقاومت بسیار نسبت به دمای بالا و چسبندگی خوبی به زیر لایه دارند.

در نتیجه، عمر ابزار های فولاد تندبر، ابزارهای کاربیدی، مته ها و تیغچه های برش را بسیار بالا می برند. ابزار های با پوشش نیتراید، ( به رنگ طلایی ) در سرعت های برشکاری و پیشروی های بالا به خوبی کار می کنند.

تیتانیم کارباید :

پوشش تیتانیم کارباید روی الماسه های تنگستن کارباید، مقاومت بالایی نسبت به ساییدگی پهلوی ابزار در ماشینکاری مواد ساینده دارد.

سرامیک ها :

سرامیک ها نقش خنثی بودن شیمیایی، ضریب هدایت حرارتی پایین، مقاومت به دمای بالا و مقاومت به ساییدگی پهلو و حفره ای، مواد پوشش مناسبی برای ابزارها اند.

ابزار های پوشش دار

متداول ترین پوشش سرامیکی  اکسید آلومینیوم است. اما، از آنجا که پوشش های اکسیدی بسیار پایدارند ( از نظر شیمیایی واکنش نشان نمی دهند )، اغلب پیوند آنها با زیر لایه ضعیف است.