فورج پذیری قابلیت یک ماده برای قبول تغییر شکل پلاستیک بدون ترک خوردن است. آزمایش های چندی برای بیان کمی فورج پذیری وجود دارد، هرچند هیچ کدام از آنها مقبولیت همگانی ندارند.
یک آزمایش متداول، پهن سازی یک نمونه آزمایشی استوانه ای توپر و بررسی ترک پدید آمده روی سطوح بشکه ای شده آن است. هر چه تغییر شکل قبل از ترک خوری بیشتر باشد، فورج پذیری ماده بیشتر است .
آزمایش های پهن سازی فورج پذیری
آزمایش های پهن سازی را می توان در دما و آهنگ های تغییر شکل گوناگون انجام داد. چنانچه حساسیت به خراش ماده زیاد باشد، عیوب سطحی بر نتایج آزمایش ( از طریق ترک خوری زود هنگام ) اثر خواهد گذاشت.
یک عیب سطحی دیگر در فورجینگ درز است که امکان دارد به صورت یک رشته آخال، یک خراش طولانی یا چین خوردگی هاییی باشد که هنگام کار اولیه روی ماده به وجود می آیند.
در آزمایش پیچشش گرم، یک نمونه آزمایشی استوانه ای به طور پیوسته در یک جهت پیچیده می شود تا بشکند، این آزمایش روی تعدادی نمونه، در دماهای مختلف انجام می شود.
سپس دمای بهینه فورجینگ انتخاب می شود. آزمایش پیچش گرم به خصوص برای فولاد ها سودمند است.
فروج پذیری چندین فلز و آلیاژ :
فورج پذیری چندین فلز و آلیاژ به ترتیب ارائه شده است. این درجه بندی ها باید فقط به عنوان دستور العمل های کلی تلقی شوند. این مقادیر بر اساس ملاحظه انعطاف پذیری و استحکام، دمای مورد نیاز فورجینگ، رفتار اصطکاکی و کیفیت قطعات فورجی تولید شده استوار است.
به علت اختلاف انعطاف پذیری در دما های مختلف، فورجینگ آلیاژ های دو فازی (نظیر تیتانیم )، بسیار دشوار تر از آلیاژهای تک فاز است واین آلیاژ ها انتخاب و کنترل دقیق دمای فورجینگ را لازم دارند.
دیدگاهتان را بنویسید