اتصال نفوذی یا جوشکاری نفوذی (DFW)، فرآیندی است که در آن استحکام پیوند نخست به واسطه نفوذ ( عبور اتم ها از فصل مشترک سطوح تماس ) و دوم با تغییر پلاستیک سطوح تماس حاصل می شود.
این فرآیند به دمایی در حدود ۰.۵Tm که در آن Tm دمای ذوب فلز در دمای مطلق است) نیاز دارد تا آهنگ نفوذ کافی بین قطعات مورد اتصال به وجود آید.
در DFW فصل مشترک سطوح اتصالی در اصل خواص فیزیکی و مکانیکی فلز پایه را دارد. استحکام آن با فشار، دما، زمان تماس و تمیزی سطوح تماس بستگی دارد. این شرط را می توان با استفاده از یک فلز پر کننده در بین سطوح جوشکاری، تعدیل کرد.
در جوشکاری نفوذی، فشار لازم را می شود با وزرنه یا پرس، فشار جزیی گاز و یا انبساط حرارتی قطعات مورد جوشکاری وارد کرد.
قطعات معمولا در یک کوره و یا با یک مقاومت الکتریکی گرم می شوند. از اتو کلاوهای فشار بالا نیز برای جوشکاری قطعات پیچیده می توان استفاده کرد.
هر چند این فرآیند به عنوان یک فناوری جوشکاری مدرن دهه ۱۹۷۰ وارد صنعت شده، ولی اصول اتصال نفوذی به قرن ها پیش باز می گردد که در آن زمان ها طلا را روی مس پیوند می زدند تا محصولی موسوم به مطلا ( طلای پر شده ) تولید شود.
ابتدا لایه نازکی از نوار طلایی با چکش کاری تهیه شده، سپس این لایه را روی مس کشیده می شد و وزنه ای روی آن قرار می گرفت. این مجموعه در کوره ای قرار گرفته و آنقدر در کوره می ماند تا پیوند مستحکمی حاصل شود.
قابلیت فرآیند جوشکاری نفوذی
جوشکاری نفوذی اغلب مناسب ترین روش اتصال فلزات نا همجنس است؛ برای فلزات واکنش پذی، مانند تیتانیم، برلیم، زیر کونیم و آلیاژ های نسوز و مواد کامپوزیتی نیز به کار می رود.
از آنجا که نفوذ با عبور اتم ها از فصل مشترک سطوح پیوندی همراه است، پس این فرآیند آهسته تر از فرآیند های دیگر جوشکاری انجام می شود.
دیدگاهتان را بنویسید