جوشکاری گاز اکسیژنی (OFW) واژه ای کلی است برای بیان هر گونه فرآیند جوشکاری که در آن از یک گاز سوختی استفاده می شود که برای ایجاد شعله یا اکسیژن ترکیب می شود. این شعله منبع گرمایی است که برای تخریب ذوب فلزات در محل اتصال استفاده می شود.
متداول ترین فرایند جوشکاری گاز اکسیژنی نوع سوخت استیلنی است ، که به جوشکاری استیلنی موسوم است و اغلب برای ساخت فرز و ورق سازه ای ، بنده اتومبیل ها ودیگر کارهای گوناگون تعمیراتی به کار می رود. در فرایند جوشکاری گاز اکسیژنی که اوایل دهه ۱۹۰۰ پیدا شده ، اگر گرمای حاصل از سوختن گاز استیلن (C2 H2) در مخلوط با اکسیژن استفاده می شود .
انواع شعله جوشکاری گاز اکسیژنی
نسبت استیلن و اکسیژن در مخل.ط گازی عامل مهمی در جوشکاری گاز اکسیژنی است . با نسبت ۱:۱ یعنی هنگامی که هیچ گونه اکسیژن اضافی نباشد، شعله ی خنثی به وجود می آید.
با تامین اکسیژن اضافی ، شعله ، اکسید کننده می شود . این شعله به خصوص برای فولاد ها مضر است، زیرا فولاد ها را اکسیده می کند. تنها در مس و الیاژهای پایه _ مسی شعله اکسید کننده مفید است ، زیرا در این موارد یک لایه سرباره نازک روی فلز مذاب تشکیل می شود.
اگر جریان اکسیژن کافی نباشد ، یک شعله احیا کننده یا کربورزا می شود . دمای شعله احیا کننده پایینتر است. بنابر این چنین شعله ای برای کاربردهایی که گرمای کمتری لازم دارند، مناسب است، مانند لحیم کاری سخت ، لحیم کاری معمولی و سخت کاری شعله.
گازهای سوختی
از گاز های سوختی دیگر نظیر هیدروژن، متیل استیلن پروپادین نیز می تواندر جوشکاری گاز اکسیژنی استفاده کرد.
دمای حاصل از این گازها پایین است. بنابراین از این گازها برای جوشکاری (الف) فلزات با دماهای ذوب پایین ، نظیر و سرب و (ب) قطعاتی که نازک و کوچکند استفاده می شود.
شعله گاز هیدروژن خالص بی رنگ چشمی این شعله دشوار است. بیشتر گازهای دیگر، مانند گازهای طبیعی، پروپان و بوتان، به دلیل گرمای تولید دلیل این که شعله آنها اکسید کننده است، برای جوشکاری گاز اکسیژنی مناسب نیستند.
فلزات پر کننده
فلزات پر کننده برای تامین ماده اضافی در ناحیه جوشکاری به کار می روند. این فلزات به صورت مفتل موجودند و از جنس فلزاتی اند که با فلزات مورد جوشکاری همساز باشند. این مفتولهای پر کننده یک بار مصرف ممک است لخت و یا پوشیده با گداز آور (فلاکس) باشند.
وجود فلاکس باعث به تأخیر انداختن اکسیداسیون سطوح قطعاتی است که جوشکاری می شوند با ایجاد حفاظ گازی در اطراف منطقه جوشکاری). این فلاکس به انحلال و دفع اکسیدها و عناصر دیگر از قطعه و تشکیل یک اتصال مستحکم تر کمک می کند. سرباره ای که تشکیل می شود حوضچه مذاب فلز را حین سرد شدن آن در برابر اکسیداسیون، محافظت می کند
عمل و تجهیزات جوشکاری
جوشکاری گاز اکسیژنی را می توان برای بیشتر فلزات آهنی و غیر آهنی تقریبا با هر ضخامتی از قطعه کار به کار برد، ولی گرمای ورودی به نسبت کم آن این فرایند را به ضخامت های کمتر از ۶mm محدود می کند. با این روش انواع اتصالات را می توان ایجاد کرد.
مراحل اساسی این جوشکاری به شرح زیر خلاصه می شود :
- لبه هایی را که باید جوشکاری شوند آماده کنید و آنها را با گیره ها وفیکسچرهای مناسب در وضعیت صحیح مستقر کرده و نگهدارید،
- شیر گاز استیلن را باز کنید و در سر مشعل به گاز جرقه بزنید. شیر گاز اکسیژن را باز کرده و شعله را مناسب با عملیات مورد نظر تنظیم کنید
- شعله را تحت زاویه حدود °۴۵ نسبت به صفحه قطعه کار نگه دارید، به طوری که شعله مرکزی نزدیک قطعه کار قرار گیرد و مفتول پر کننده را نیز تحت زاویه °۴۰ - °۳۰ نگه دارید
- مفتول پرکننده را به محل اتصال مماس کرده و حرکت آن را با توجه به آهنگ ذوب شدن آن و پر شدن خط جوش تنظیم کنید.
دیدگاهتان را بنویسید