بسته به شرایط ماده و متغییر های فرآیندی، ممکن است چند نوع عیب در محصولات اکسترودی پیدا شود واین عیوب می توانند اثر چشم گیری بر استحکام و کیفیت محصول داشته باشند.
بعضی از عیوب با چشم غیر مسلح قابل روئیتند؛ که سه نوع عیب اساسی، اکسترژن به وجود می آید، ترک خوردگی سطحی، پیپ و ترک خوردگی داخلی.
ترک خوری سطحی
اگر دمای اکستروژن، اصطکاک، یا سرعت بسیار بالا باشد، دماهای سطحی افزایش چشمگیری میابند و این شرایط ممکن است موجب ترک خوری سطحی و جر خوردن ( ترک خوردن درخت صنوبری یا ترک سرعتی ) محصول شوند.
این ترک ها، بین دانه ای ( در امتداد مرز دانه ها ) و معمولا ناشی از گرم شکنندگی هستند. این عیب به ویژه در آلومینیوم، منیزیم و آلیاژهای روی پدید می آیند، هر چند ممکن است در آلیاژهای دمای بالا نیز پدیدار شوند.
ترک سطحی ممکن است در دماهای پایین نیز پیدا شود. این ترک ها به چسبندگی گه گاه محصول اکستروژن، در نشیمنگاه قالب بر می گردند. می توان با پایین آوردن دمای شمشال و سرعت اکستروژن از این وضعیت جلوگیری کرد.
معایب اکستروژن
هنگامی که محصول اکستروژن به نشیمنگاه قالب می چسبد، فشار اکستروژن به سرعت افزایش پیدا می کنند. به فاصله کوتاهی بعد از آن محصول دوباره رو به جلو حرکت می کنند و فشار برداشته می شود.
سپس به طور پیوسته تکرار شده و موجب تشکیل ترک های پی در پی در سطح قطعه می شود.
پیپ :
تمایل به کشیدن اکسید ها و ناخالصی ها به سمت مرکز شمشال داردو این بسیار شبیه یک قیف است. این عیب به عیب پیپ و نیز مک دم مانند یا دم ماهی موسوم است.
ترک داخلی :
در مرکز قطعه اکسترود شده ترک هایی به وجود می آید که بنامهای مختلف ترک مرکزی، پکیدن میانی، شکست نوک پیکانی، ترک سهمی وار یا ترک شورون موسوم اند.
به نظر می رسد این ترک ها ناشی از حالت تنش کششی هیدرواستاتیک در خط میانی ناحیه تغییر شکل قالب باشد.
دیدگاهتان را بنویسید